Süleyman

-//

her mısram aşıktır onun her mısrasına...

duydun mu sen Süleyman!

her yağmurda ölürmüş nedense tüm şairler

ne ben ölürdüm

ne de kopardı fikrimdeki salıncaklar

mor dağlara sürek avı gibi koşarken

sır uykulu intiharlara

bir k’ağıt sessizliğine karaladım içimi Süleyman

kuru bir dalın çıtırtısına çivileme sapladım kaderimin alnını

bir yamaç rüzgâr soluyorken durdum nefessiz kalasıya

bir ovada yankı bulurken destan düşündüm ince hastalık ağrısıyla

rüyalarımı bölerken inci dişli bir küheylan

lades tutmuştuk acıkmışlığımla

azıksızlığlığımı emzirirken ıssızlığı oynuyordu ateş bakışlı isyan

bir kaç adım ötemde ağlardı

bakışlarım Süleyman

cümle olmayan, cümle gibi hisseden söylemler bir yağmuru ıslatırdı gözlerim

yanardı her damlası mor salkımlar üstüne

ömrüme çizgi ç’eken çöl uykulu toprak bayrama uyanırdı

bazen bir dağ omuzlardım

bazen bir yeşil vadi

muhacir bir gülümsemeyle güneşe sarılırdım Süleyman!

avuçlarımda kanayan hüzzam bir şarkı sesi

göğsümün ortasında açan kardelenlere akan ayaz renkli her yağmur

kocaman cümlelerde yitti o mahzun hatırlar

tozlu bir bulut oldu sanki aşka çıkan tüm yollar

beni ruhumdan öte buhur bir yere yolladılar

kader deyip sustukça ayrılık başa bela

yabanıl bir ülke sanki içimde mıhlı sevda

bir ömrün uykusu saydım küçük kıvılcımları

sarı ırmaklar gibi maviliklere aktım Süleyman!

sevgi nasıl bir şey söyle Süleyman!

taşa bile hükm eder

odamda küçülen nefes dingin yâr ferahlığı

yürekten bir sevda sözüyle tüm kederlerim biter

şimdi sence Süleyman ağlar mı tüm serçeler

kahinler sofrasında bir azık niyetiyle

beyitler gül kokulu

beyitler hasret kokar

tekir bir dağ rüyası

olur mu ki benimle

söyle Süleyman söyle o mahur bakışlıya söyle!

yüreğimi ikiye böldüm söyle!

bir yanım selamıyla gülümserken bu halde

diğer bir yanım yanıyor hasretiyle git söyle!

bir kağıdın üstüne kazıdım tüm yeminimi

bu can bu tende varken

o bildim vatanımı..

-n u r e t t i n ÖNDER