Harfsiz Şiir

şimdi yıkadım annemden kalan sabunla bütün harfleri

seslerin rengine çamurlu ayaklarınla basıyorsun 

yapma

ben bütün renklere masal yazmıştım çocukken 

şimdi şiir diyorlar bir bilek kesiğinden arta kalana

dilinin kemiği elli ikisini geçmiş gibi diri ve tek

ve yitik sözcüklerin anayurdu olan ağzında

fonetiği bozuk seslerin hınzır uyanışı var

konuşma 

boğuyorsun adem elmanı kirli sarı aşklarla 

insanlık utancını sancısından ayırt edemiyor aynalarının bakışı

bak ellerine

bir at kırık ayağındaki ölüm mecburiyetiyle medet umuyor sesinden

o başını kestiğin doğmamış bir çocuğun süt bekleyişidir 

kemirgen dudaklarınla sen bu bedeni öptüğünü mü sanıyorsun 

dokunma

toprağın rahmine cenin saklıyor ürperten ellerin

gürültün beni savaşlara sürüyor 

oysa yorgunlukla dayamıştım başımı kirişlere

bu yıkım ağzında öğütülüp kıyım olurken

seni icadının mağrur bakışında 

sözcüğü kendi anlamının yankısında bırakıyor

bakma 

gözlerin bir çarpışmanın ilk ânı oluyor 

meyvesiz elma ağaçlarının kasığını övüyor bir şiir 

sen onu bir gürgen dalıyla dövüyorsun 

her övgüye bir harf ekleyip 

sövgülerini alemin cümlesine ipotekliyorsun

şimdi sardım annemden kalan kefenle söz yaralarımı

harflerin kanına kutsanmış ekmek doğruyorsun

yapma 

ben bütün harfleri öpüp alnıma koymuştum sen konuşurken

şimdi lafügüzaf diyorlar bir suskudan arda kalana

direngen şiirler yoksunuyken sesindeki sözcükler 

her bıçağın açtığı ağzını gerçeğe kapatıyorsun 

unutma 

sözden önce ses vardı

sen bu sessizlikle mezarında bir anneyi incitiyorsun

 (hz)