Ve Kalemi Bırakıyorum

Onurlu bir uykudan uyanırcasına
Gözlerime mil çekip gönderin beni şehirden şehire
Deniz sesi yeter bana
Alnımdan bir kartal uçsun
Ve konsun leşine çirkefliğin.

Ve kalemi bırakıyorum
Ağlıyorum başucunda orman kardeşliğinin
Nazım'a şarkılar söyleyerek gidiyorum
Sınırın ötesine gurbet diyorum,
Hasret diyorum
Çukurova'nın asi nefesine.

Ve kalemi bırakıyorum
Öncesini Meriç'le
Sonrasını Dicle ile yıkıyorum seni tanıdığım vakitlerin
Gürbüz bir çocuk emekliyor içimde
Gittiğim her ana yön anneme varıyor
Gittiğim her şehir Amed.

Ve kalemi bırakıyorum
Ne yalvarışlar haykırdı sesim
İnleyen bir mezarlık gibi mabedim,
Ne şiirden sevdalar yarattım,
Hep aydınlığa sevdalandım
Karanlıkta olduğumu bile bile.

Ve kalemi kırıyorum
İnsanlığımı şiirlerimle yargılayanlara sesleniyorum
Ve insanlığımı Kimliğimle,
Yeni bir kalem dileneceğim belki
Yeni bir sayfa
Yeni bir hayat
Lakin içimdeki mağrur şairi asla öldürmeyeceğim
Asla öldürmeyeceğim.