Doğmak Ölmektir Birazda

Rutin ziyaretini sürdürürken saçımda rüzgâr,
yaramaz bir çocuktur Marmara.
Rahat durmaz muzip dalgaları,
çıplak ayaklarımda oyuna başlar.

Zaman dörtnala koşarak geçer bu şehirden,
laf dinlemez.
İçimdeki çocuk büyür,
doğmak , ölmektir yani birazda.

Yorgun silüetli şehrin son bulutları,
gizemli maviyle sevişirken günbatımında,
gece kuşanır siyah entarisini,
fütursuzca döker pembe düşlerimin boyalarını.

Hüzün ilişir o dem suretime,
çığlık çığlığa martılar gider.
Ben gitmem,
Zira birazdan başlayacaktır yakamoz dansı.