Kafes

Öldü ''kalbim'', namazını kıldım
Göğüs kafesine acıyla gömdüm
Bir de mezar taşı kapkara başında
Artık duygusuzluk son safhada

Kaybettim, bildiğim ne varsa
Bütün umutlar hayatta karaborsa
Yüzümdeki güller soldu sonunda
Ruhum kangiren oldu,acıya doydu

Ellerim sararmış, karanlık basmış
Güneş bile artık ruhuma küsmüş
Gönül saatim zamansız durmuş
Miyadını bir kafesde doldurmuş

Yaşarken ölmek galiba buymuş
Beyaz bir çarşaf, ruhumu sarmış
Yaşamak ne garip bu kadar zormuş
Yaşarken ölmek demek buymuş