Kafes
Öldü ''kalbim'', namazını kıldım
Göğüs kafesine acıyla gömdüm
Bir de mezar taşı kapkara başında
Artık duygusuzluk son safhada
Kaybettim, bildiğim ne varsa
Bütün umutlar hayatta karaborsa
Yüzümdeki güller soldu sonunda
Ruhum kangiren oldu,acıya doydu
Ellerim sararmış, karanlık basmış
Güneş bile artık ruhuma küsmüş
Gönül saatim zamansız durmuş
Miyadını bir kafesde doldurmuş
Yaşarken ölmek galiba buymuş
Beyaz bir çarşaf, ruhumu sarmış
Yaşamak ne garip bu kadar zormuş
Yaşarken ölmek demek buymuş
yaşarken ölmek buymuş evet buymuş şairem gönül kafesi kapanıca ne uçuyor ne ucanın kabul ediyor kafesler ahhh
kutlarım şairem👍
ölmeye doğan her can bir döneminde yaşar bu buhranları demek geldi içimden umarım kurgudan ibarettir.
şiir adına tebrik ve teşekkürlerimle.
Sevgili adaş ben kendimi karamsar sanırdım. canım yürek karamasın beyaz günlere merhaba demek için umdların her daim sıcak kalsın. tebrikler.
👍Zor olanı anlatmak siz bunu başardınız ...tebrikler