Ateş Üşüyor

Sabır; yüzünü ekşitmeden acıyı yudumlayarak, Gönül bahçemize solmayan güller ekmektir.

Aşkla var olabilmek yollarda, hasrete gamzelerde hayat buldurmak, kirlenmemiş gökyüzü...

Doğumu ile ümmeti çığlıklarıyla kulaklarımıza merhametini fısıldayan sevgili efendim...

Rüzgar saçını dağıtır diye üzülemediğimize üzülerek sevdasına vurulduğumuz...

Keder bahçelerindeyiz.....Sensiz..!

Gezdiği yerlere sevgiyi fısıldar gül tadında akan her damla...
Tarumar edilmiş sokaklarımı sevdirir, Ondandır diye...

Ahdimi taşır akan her damla ...

Bir damla gözyaşında saklı can

Gözyaşlarım Lut gölüne dökülmesin...

Ateş üşüyor bu mevsimde, yürekler taşlaşmış ...

Gönül pınarları kurumuş Saba Çölü gibi...

Kara bulutlar yağmur bırakmaz olmuş, kararmış gönüllere...
Rüzgar bir başka esiyor kulaklar duymaz olmuş sensizlik çığlıklarını...

Güneş doğmak istemiyor. Dertleri yüklenmiş dağların ardına gizlenmiş..

Ay güneşe kırgın yansıtmaz olmuş nurunu.....nerdesin Ey Sevgili! aydınlat karanlıklarımızı Nur cemalinle....
Özlemlerimizi Ensar'dan ödünç alamadık. Senin yoluna güller dökemedik. Paylaşamadık en değerli varlıklarımızı kardeşlerimizle...
Onlara hep bahçemizdeki dikenleri uzattık. Gülleri solmaya bıraktık. Kuytu köşelerimizde...

Adımlarımız isteksiz. Yollar engelli. Dağlar dikilmiş karşımıza. Gül bahçene vuslatımıza geçit vermez olmuş.. Bülbül olamadık. Yüreğimizdeki incileri seremedik yoluna...

Konakladık hanlarda , yolculuğumuzu unuttuk.

Sana geliyoruz Ey Sevgili kurumaya yüz tutmuş gözyaşlarımızla...Bizi mahzun bırakma uzat ellerini...Tut ve bırakma ....