Berceste

Her insan bir dosta sahip olarak doğar.Bizler her güzel duygunun karşılığını bu biricik dostumuzda buluruz.

Meleğimizde...

Bizim koruyucumuz olan,her derdin devasını aradığımız meleğimizde.

Benim meleğim mi ?

Benim meleğim çok farklı.

Kanatları yok benim meleğimin.Çünkü sevmez o benden farklı olmayı.Beni anlayamayacağını düşünür hep.

Tek kabul ettiği farklılığı sadece bana görünmesi sanırım.O bu farklılığından memnun çünkü sever benim için özel olmayı,tek olmayı.

Tek o bilir benim hayallerimi,düşüncelerimi.

Yalnızca o...

Diğer meleklerle konuşmaz hiç benim meleğim.

Çünkü sever benim onun için özel olmamı.

Yalnızca benim romanımın kahramanı olmayı...

O tek vazgeçilmez karakteri romanımın.

Ana düşüncesi de,konusu da 

Girişi ,gelişmesi  ve sonucu da...

Ben ona birlikte izleyip,hayallere daldığımız yıldızları verdim .

Yine ışığından hep bir tutam istediğimiz güneşi verdim.

İnsanların kaçtığı,ve bizim buna gülüp her damlasını içimize çektiğimiz yağmuru verdim.

Kısacası ona bizi gülümseten her şeyi armağan ettim romanımda...

Ama düşünürdüm sürekli verdiklerim onunla kıyaslanamazdı bile.Hep daha fazlasını vermek isterdim ona.Görmüştü bir keresinde benim bu düşünceli halimi.Sormuştu neyin var diye.Senin dostluğuna bedel bir armağan arıyorum sana demiştim o zaman.

Verdin ya demişti.

Vermiş miydim ?

Bu soruyu dışımdan sormuş olacağım ki gülümsemişti bana.

İşte burası demişti,kalbimi işaret ederek.

Orası benim tek sığınağım,tek mutluluğum ve tek hayalim demişti.

Sen bana o armağanı verdin ya...

İşte o zaman bir kez daha anlamıştım.

O benim her şeyimdi.

O benim bercestemdi...