Biz Ömrümüzü Gülüşlerinde Kaybettik

Biz Ömrümüzü Gülüşlerinde Kaybettik de, yine de en çok onlarsız yapamadık


Hayata sevdiğimiz insanların gözünden bakmaya başladığımızdan beri, kendimiz olmayı unuttuk. Yalnızca onlara göre şekillendirdik hayatımızı. O sevdi, biz sırf o seviyor diye onun sevdiği şeyleri daha da çok sevdik.
Onda kendimizi bulmak isterken, tüm acı gerçekliğiyle onda benliğimizi kaybettiğimizi öğrendik, tabi çok sonradan...
Bütün bunlar yetmezmiş gibi birde zamana bıraktık her şeyi. Oysa hiç zamanı yoktu ve biz zamanın birkaç mutlu gününde geride kalmıştık. Uzun uzun sustuk. Yaşamayı, gülmeyi, mutluluğu tek bir gülüşünde kaybettik de onca geçen zamana rağmen, bir türlü kalp sokağımızdan onu kovamadık.
Sevdikçe sevilmemeyi, değer verdikçe zamanla bir daha değer vermemeyi öğrendik. Acılarımızla yaşamayı bile öğrendik de bir türlü unutmayı beceremedik. Sevdikçe öldük, öldükçe yine sadece dudaklarımızda adlarıyla dirildik.
Yeri geldi, kalbimizi paramparça ettiler.
Yeri geldi, varken bile bizi yok saydılar.
Kısacası bizi hiç ama hiç umursamadılar.
Biz ise yine de onlarsız yapamadık...