Geceler

Bir temmuz gecesi düşlerime boyun eğmeyen uykum, mağlubiyeti yaşarken kendimi balkonda buldum. Yatak odama, hatta evimin mütevazı köşelerine sığmayan yüreğim, sonsuzluğa uzanan gecenin derinliklerinde huzur buluyordu. Belki de bu derinliklerden, mütebessim çehresiyle, her biri özgürlüğe çağıran yıldızlarla mutluluğa tutunuyordum .

Etrafıma baktığımda bazı dairelerin hala ışıklarının karanlığa inat süzüldüklerini gördüm. Her ışık aydınlatırken nice yüzleri, ben gecelerin koynunda gizlenmiş sessizliklerde buldum ruhumun muştusunu... ve yine sıyrılmıştım mâsivanın ağırlıklarından birer birer... Gökyüzünde Yaratanımın varlığını düşünürken...


Geceler nice şairlere ilham kaynağı olmuş. Nice sevdayla yanan gönüller, özlemleriyle dökülen dizeleri, gecenin sessizliğindeki tınısında dillendirmişlerdir. Uyku tutmayan gözler, senin karanlığının koynunda gizliden gizliye akıtmışlar gözyaşlarını...

Gökyüzüne tekrar baktığımda, ayın dolunay halinden gözlerimi alamadım. Bu muhteşem bir mucizeydi gören gözler için kainatın sahibinin gücünün varlığına...
Ve karanlıklar bizlere inat ne güzel örtüyor tüm günahları, çirkinlikleri ayıpları... Kayboluyor görmek istemediğim hayatın öteki yüzü...

Bir annenin evladını şefkatle, ninnilerle uyutması gibi; tüm insanlar ne güzel uyuyorlar cırcır böcekleri senfonisinde...

Düşünceler ikliminde adım adım dolaşırken, acıyla miyavlayan bir kedinin sesiyle irkiliyorum. İçim bir anda cız ediyor .Herhalde açlıktan bu saatte miyavlıyor diye düşünürken, Ayın ışığından süzülen yansımayla arka yağının kırık olduğunu görüyorum... Hemen yardım etmek için aşağı indiğimde, korkuyla sızlanarak uzaklaşıyor benden. Anlıyorum ki bir insandan kötülük görmüş herhalde...

İçimdeki acı bir kat daha artıyor yardım edememenin verdiği hüzün ve acımayla...

Anlıyorum ki gece herkes için bir huzur ve dinlenme zamanı değil ... birileri acısıyla inliyor... Kimileri gecede aydınlıklar peşinde koşuyor...

Anlıyorum ki bazı gözler gecede güneşi görür. Bazı gözlerde güneşte aydınlığa hasret kalır.