Mecburî Seçilmişlerim

Acılarıma taraf seçmeni bekleme benden.

Senin belirledigin ölçütler içinde varolup, kendi benliğimi daha fazla düşüremem, kusura bakma. 

Kendimin bildiği, gördüğü, yaşadığı şeylerle, senin istediğin şekilde yüzleşemem. 

Yaşadığım gerçeklikte  bir yancı değilim ki ben, kazanana göre de haraket edemem.

İçimde tutundugum her şeyi benden alıp,seçim yapan sendin mi diyorsun şimdi bana. 

Hiçbir zaman seçemedim , çok iyi biliyorsun bunu sen.

Gidebilirsin dedin bana ama iki kolumu kökünden koparmayı bedel olarak istemiştin, hatırlarsana...

Beni türlü çaresizlikle sınayıp, bir hiçliğe  mahkum ettin...

Şimdi bu biçimsiz şeklimin, bu doyumsuz beklentilerimim, bir türlü içinden çıkamadığım karanlığın hesabını kendime bile veremiyorum. 

Tüm itelenmişliklerimi uc uca ekleyerek oluşturduğum bu sıfatımı ne yapsam da bir türlü güldüremiyorum. 

Söyler misim...

Yine mi suçlu benim...

Bir taraf seç diyorsun sen durmuş  hala bana...

Ne yaşayanların dünyasına ait olabildim ne de kalbim atarken tam olarak ölü sayılabildim.   

Peki bu haldeyken hangi tarafta, varolmuş sayılabilirim...lütfen söyler misin... 

Sadece bir rakam değildim ben bu hayatta...ama sen beni sayıp geçerken,  tam bir nefes alacak kadar bile duraksamadın oysa.

Şimdi iki kolumu birden kökünden koparıp gitmeyi seçmek zorundayım...en azından  acıma kucak açmayı tercih ediyor gibi yapacağım...bu acının kaynağı ben bile değilim ama yine de sonuçlarına ben katlanacağım.

mecburum...

Çünkü senin yarattığın, sana görelerle şekillenmiş  sahte mutluluklara artık katlanamıyorum...

Bak... kanıyorum...nihayet senin için artık var mıyım....

Yoksa 

Ancak sana kanarsam mı senin için bir anlam kazanırım...

Koca bir yalandı...düşünmek, sadece düşünmeden itaat edersem varlık kazanırmışım...inan sonunda anlıyorum.

Şimdi gerçek irademi kullanıyorum...bu ilk ve son isyanım...

Duy beni duy sana söylüyorum...

Sahte bir cennette yaşamaktansa cehennemde yanmayı kendime ödül sayarım...

Artık sana kanmıyorum....kanamaktan da korkmuyorum...