Mutsuzluk Sevdası

Endişelerim beni hoyratça esen fırtınalarda savuruyor. Yoksa güneş erken mi battı bugün. Niçin üşüyorum tüm hücrelerime kadar. Parmaklarımın uçları sızlıyor. Aslında sızlayan yüreğimin derinlikleri. Hiç sevmiyorum kış mevsimlerini. Soğuklarda sanki insanlarda soğuyorlar. Sıcak tebessümler kayboluyor.

Ben çok mu karamsarım diye hayıflanıyorum çoğu zaman. Güzel görmek . Güzel düşünmek. Geleceğe umutla bakmak varken niçin karamsarsın diyorum. İnsan isterse mutlu olması için onlarca neden var. Üzgün olması içinde yüzlerce neden var. Ama ben, hep karamsarlığı ümitsizliği kendime en yakın dost edinmişim.

Belki de benim mutluluğum, acıları yüreğimin derinliklerinde hissetmemde saklıdır. Nasıl sevgiliden ayrı geçen her dakika, elemle birlikte tatlı bir mutluluk tebessümü sunuyorsa bize .Benim mutsuzluğumdaki aldığım hazda öyle bir şey olsa gerek.

Ümitsizlik dağlarının arkasındaki gül bahçesine, vuslat heyecanını yaşıyorum. Ve o bahçede tüm insanlar için güller var. Yeterki ulaşmasını bilsinler.

Koparmasınlar, ezmesinler, ezdirmesinler...