Ata'yı Anma Gününde Yaşadığım Bir Anı

Hiç unutmam. İlkokul üçüncü sınıftım. Ata'yı Anma Günüydü. O günlerde okul giysimiz siyah önlüklerdi. Yaka olarak da beyaz bezden yapılmış kolalanmış bebe yakalardı. Başımızda yine öğrenci olarak kırmızı kurdeleler vardı. Atatürk'ün büstü getirdiğimiz çiçeklerle donatıldı. O gün yas günü olarak düşünüldüğünden yaka ve kurdelelerimiz çıkarılma talimatı verildi. Zil çaldı biz öğrenciler sınıf şubelerine göre sıradaki yerlerimizi aldık. Ben Atatürk'ü ç ok seven bir çocuk olduğumdan o gün aşırı heyecanlı ve üzgündüm. Kalbim küt küt atıyordu.



Saygı duruşuna geçtik. İstiklâl Marşı söylendi. O günle ilgili hazırlanan program sunulmaya başlandı. Görevli öğretmenler ve öğrenciler tarafından hazırlanan hayatı, kişilik özellikleri, öyküleri, vecizeler derken sıra şiir okumalara geldi. Benim çok küçüklüğümden beri şiirlere karşı büyük bir ilgim ve sevgim vardı. Birinci sınıfta okumayı şiirlerle çözdüm desem doğru söylerim. Atatürk'le ilgili duyduğum anlatılardan iyice içim dolarak iyice hassaslaşmıştım. Şiir okuma sırası bana gelince ismimle çağrıldım. Şiir benim seviyem ve ruhuma göre çok duygusaldı.''Gidiyor'' başlıklı bir şiirdi.Heyecanım sonsuzdu. Çok güzel olarak okumaya başladım. Ama çok hassaslaşmıştım. Gözlerimden gelen yaşları zorla tutmaya çalışıyordum. Şiirin yarısını ağlamaklı sesle okudum. Daha sonra gözyaşlarımı tutamayarak okumaya devam ettim. Hıçkırıklarım okudukça arttı. Ağlayarak okumayı bitirdim. Yüzüm iyice kızarmış, gözlerim ise yaşlıydı. Benim ruhuma göre sanki Ata'yı o gün kaybetmiştik. Okumam bitince müdür yanıma yaklaşarak, ''günün anlam ve önemine göre en güzel okunan şiir bu oldu çocuklar'' dedi. Öğrenciler alkışlamaya başlayınca ''bugün alkışlanmaz çocuklar'' dedi. Ben böyle takdir edileceğimi tahmin etmiyordum. Müdür ve bir kısım öğretmenler tarafından öpüldüm ve kutlandım.



Bu bende unutamadığım bir anı olarak kaldı.Her Ata'yı Anma Günü geldiğinde şiirler okunurken aynı o günü yaşar, aynı heyecanı duyarım.