Yağmur ve Toprak

Yağmur ve Toprağın Aşkı...
Yağmur saftı aşıktı. Toprağa hiç bir zaman söyleyemedigi için sadece sevgisini hissetmekle yetindi. Toprak hep kaçtı. Çünkü o gitmeyi severdi savaşmayı değil. Yağmur savaştığı o kargaşanın içinde buldu Toprağı. Hayattan insanlardan herşeyden bıktığı o anda gelmişti Toprak. Yaralarını sardı hep yanında oldu gecelerce sabahladilar hayellerde kurdular üstelik. Birbirlerini sevdiler, belki aşk değildi ama bağlandılar sevdiler işte...Aralaralarina girenlere rağmen hiç kopmadilar birbirlerinden.
Sevdiler çünkü adı aşk değildi belkide. Yağmur hep bekledi belki gelir dedi. Bir gün ansızın çıkıp gelir... Gelmedi Toprk. Yağmur bekledi sadece bekledi .. Sonra umudunu yitirdi. Önce yavaş yavaş, usul usul. Toprak gelmedi. Yağmur düşünmeye başladı. İstiyordu ama ulaşamıyorduda.
Sonra imkânsız görünmeye başladı herşey. Ayrı şehirlerde yaşayan iki deliydi onlar. Öyle derlerdi birbirlerine. Yağmur çaresizce uzaklasiyordu. Elinden birşey gelmiyordu. Toprak susuyordu sadece izlemeyi tercih etmişti, belkide vazgeçmişti. Yağmur gidiyordu Topraksa onun gidişini izlemekten başka hiç birşey yapmıyordu ve sonunda gitmişti.
Yağmur artık başkasına ayitti. İstemesede gitmek zorundaydı. Toprak bilmiyordu gerçeği. Zaten oda gitmesini izlememismiydi. Yağmur çaresizce başkasının kollarindaydi. Sevmesede istemesede Yağmur buna mecbur bırakılmıştı Toprak bilmiyordu ..
Yağmur içinde bulunduğu bu duruma alışmak zorundaydı. Kabullenmek zorundaydı. Geride bıraktığı ona sahip çıkmadığı için bu yoldan başka caresi kalmamıştı. Toprak bilmiyordu bilemezdi. Yağmur sevmediği için değil sahip cikilmadigi için gitti...

...