Gariban

Bıyığı terlemeden aka bulandı başı

Kimsesiz kaldığında daha on birdi yaşı

Tuttuğu yas bitmeden başladı aş telaşı

Çoban durdu köyüne davar güttü gariban

Hayat müptela etti yokluk denen zehire

Çaresiz boyun büktü edilen tüm kahıra

Kış gelip de hayvanlar bağlanınca ahıra

Ekmek aş hak getire işsiz yattı gariban

Sığmaz oldu köyüne gençlik çağı gelince

İlk kez yolu gurbete düştü asker olunca

Göçmeye karar verdi teskereyi alınca

Babadan kalma köhne evi sattı gariban

İnsan gibi yaşamdı içindeki tek ülkü

Koca şehirde olsa karnı doyardı belki

Hem çalışır kazanır olurdu malı mülkü

Kurduğu hayallere umut kattı gariban

Hayalini kurduğu şeyler asla olmadı

Günlerce çalmadığı bir tek kapı kalmadı 

Lakin karamsarlığa düşüp de hiç yılmadı

Umutla türlü işe elin' attı gariban 

Kah görmezden gelinip hemen baştan savıldı

Kimi zaman öfkeyle kapılardan kovuldu

Bazen üç gün çalıştı 'para' dedi dövüldü

Çırpındıkça çırpındı dibe battı gariban

'Hazıra dağ dayanmaz' kalmadı hiç parası

Kuruyacak sanarken derinleşti yarası

Çıkar yol bulamadı bir gün gece yarısı

Karanlığın içine daldı gitti gariban

Gariban biter sandın bu dünyanın gam yükü

Asla bozduramadın mutluluk denen çeki

Ömür meyhanesinde yalan dünyaydı saki

Seni yokluk meyiyle sarhoş etti gariban