İmdat

gözü yaşlı ölümü tutarken oruç misali
hani sabaha kaldırıp kadehi, varsın da büyüsün köprücük kemiğinde acının
omzumuz tutulsun bir çift güvercin göğsüne sırnaşırken,poyraz işgalindeki o kovuklarda
tüneyip sarhoşluğun yamacına
şerefe demek ölüme
yiğit bir yalnızlığın
öfkesine saklayıp zehir zemberek zamanı

gitmek
taşı toprağı ufalayıp
hani Ferhat gibi



imdat bre
yeniden doğmasın kâkülleri baharın
dökülsün göz çukurlarına
temmuz alazları

baba toprağına karışsın artık
boyumca ağıt
tek mermere yazılsın bir cümlelik hikaye

siyah beyaz film gibi
saçma bir son
bulaşırken tüberkülozlarına, şarabın o mayhoş kokusu
kaybolsun gül kolonyaları, tırnaklarımdan....