Kaçmak

Sen
Kimliğini kaybeden kadın
Hani yürürken urbalarını çaldırıp bıraktığın o çalılıkta
Üryanlığına vururken ay ışığı
Gözlerimi kapatıyorum
Utanıyor yanaklarım
Kırmızıyı çalışım bu yüzden

Zifir sorgulara bırakırken cinnetimi
Kendimi tartıyorum vicdanımın kefesine koyup sol yanımı
Ağır basan vahametim aşkı hiçleştirirken
Yerçekiminden kopuyorum
Boşluğum savruluyor toz misali, ağır bir poyrazda

Yağmura sürüp göğsümü öyle düşüyorum
Şehrin fırtınaları çatlatırken dudaklarımı
Öyle kurak ki sokağın kaldırımları nemleştiremiyorum çınar yapraklarını

Oysa
Hüznümü çalan ezgiydin sen
Kara kaşlı
Siyah gözlü
Mavi bemoller vururken alnına arşeler
Seni söylerdi, kaçak yazdığım güfteler

Aşk şiirlerinin şairi değilim ben
Yüreğimde memleket yangınları
Arka mahallede somun koklayan yamalı hırkanın kollarını bütünleştiriyordum
Eylem yaraları dizlerimde, düşe kalka
Avuçlarımda ak gözlü bir çocuk
Yüreğimde bebek ağlamaları

Kavgama ara veren bakışların çaldığından beri ilkemi
Kaybettim o kenti
Şeytana soruyorum nerede o çıkmaz ara
Sana yolluyor

Oysa kaçmak istiyorum
Dudaklarımı gömüp şehir mezarlığına
Postalımda ilkbahar tozları
Parmaklarımda kuzu kınaları

Andımı koparıp o şiirden yine
Yemini içip kızılcık kadehinde
Uzun bir yürüyüşe
Bir iken iki
Çoğullaşmaya yine, çam ormanları kadar sık
Kozalak kadar sert dikenler batırıp iman tahtamın en ücra köşesine.



Acıyı batırıp
Kan zerrelerine


Miadı yok ki acının
Hani bir de saç rengin değişince
Şarkılar ağırlaşır önce
Sonra adımlar
Topuklarına basarsın hayatın
Usul usul ölürsün ya
İşte öyle...