Kedimdin

siyah bir gül olup
anidendi
karşıma gelişin
uzun zaman geçti
sessizliğin günleri
küskün çiçekler gibi
dalgın bakışlı
tozlanmış
akşamüstü gölgelerine
benziyordu belirsizliğin
hangi gün ışığında yıkandın
geldin
unuttuğum saatler
yorgun haftalar
günler
göze alamadığım
uzun geceler
kimse tutamadı yerini
kimse sen değildin
benzemedi de
geri dönüp gelecektin
sen yine tahtına kurulacaktın
kalbimin
sen benim kedimdin
aranıp durdum
seni bekliyordum
bir akşam önü
sokaklar boştu
yanıma geldin
boş yere derbeder
gezmişim
şehri terk etmemiştin ..



mustafa kaya
22.06.2018 / çengelköy