İnanmıştı Devrimlerine O Kadın
İlk nefes aldığı,
Bir Anadolu köyüydü,
İlk ağladığı,
İlk asıldığı ana memesine.
Büyürken kayısı bahçelerinde,
Ne canlara nur olacak,
Bilmiyordu.
Hedefi devrimleriydi hayatının,
Ya öğretmen,
Ya da öğreten.
İlim irfan derken, bunun uğrunda,
Geçti yıllar, şehir şehir,
Gençlik geldi kapıya.
?Kız hadi gel, seni özledik?,
Yalanıyla çağrılmışken sılaya,
Ana birden söyledi;
?Aha bu adam senin kocan olacak?,
Dendiğinde isyanı töreyeydi.
Devrimleri, geleceği,
Dolaştığı şehir şehir mesleği,
Melekliği,
Elbette devam edecekti.
Evliliği, öylesine başlamışken,
Kâbus dolu geceler çıkmadı sabaha,
Kavgasız, gürültüsüz.
Morluklar, mutsuzluklar,
Sevgisizlikler.
Ya devrimleri,
Unutulmuştu karanlık gecelerin derinlerinde.
Uzun yıllar sen ben kavgasıyla,
Mutsuz, çaresiz.
Böylemi geçecekti ömür.
Asla,
Asla tabi.
İsyanı mutsuzluğaydı,
İnsanlığaydı,
Özlemlerine kavuşmayaydı,
Hayat zaten yarı yoldaydı.
Yıkılası tabuları yıkmaya ant içmiş,
Mutluluğa koşmaya başlamıştı.
Yaşamıştı kader dur diyene kadar,
Hayatının ilk sevdasını,
Kader işte,
Dur demişti ansızın.
İlk adım özgürlüğe,
Yıkılması gereken yuvayı bozmaktı,
Devrimlerinden biriydi,
Özgürlüğü için bazı şeyleri feda etmek,
Mutluluğun ilk adımıydı elbet.
Yolun yarısı geçmiş,
Heybe dopdolu yaşamsal deneylerle,
Bir daha mı mutsuzluk,
Asla.
Sadece SAYGI,
Sadece SEVGİ,
İstediğiydi.
Ruhunda huzurla koyuldu yola,
Aniden, bir koca yürek,
Acaba ha, inansa mıydı,
Denemeliydi gözleri ışıl ışıl koca yüreği,
Ve denedi.
Sevdi, çok sevdi,
Damlalarını bıraktı sevinç dolu yüreğinden,
Yanaklarına,
Omuzlarına,
Yerlere,
Topraklara.
Korktu, korktu eski yaşadıklarından.
Sevindi daha sonra,
Gün geçtikçe gördü ki,
Devrimlerinden, SAYGI ve SEVGİ yi bulmuş,
Yaşıyordu.
Mutluydu, huzurluydu,
İnanıyordu.
Tek dileği kalmıştı yaratandan,
Sen yok, ben yok, BİZ olmuşken artık,
Daha uzun yılları tüketmek, geçmişe inat.
Mutluluğu kaybetmemek yani,
Yani sevilerek sevmek,
Yaşamak yani,
Yani, sadece yaşamak.
22.07.2009.İstanbul
::::: Şiirdeki kahramanımın şahsında, saygıya, sevgiye değer veren, inanan, mutluluğu hak eden tüm kadınlara armağanım olsun.
Selam sevgi ve saygılarımla.:::::
kadın her daim daha güçlüydü oysa..bir hayat kavgası dışında en büyük kavgası, savaşı karşı cinsleydi hep..ve her daim kendini koruma mücadelesi içinde sırtlandı hayatı..kimileri ise şiirnizdeki gibi ateşaltı yaşamakları içinde seyre durdu hayatı..
abi, ne yazacağımı bilemiyorum Ama çok çok güzeldi inan okumak büyük bir keyifti diyeyim kalemine yüreğine sağlık abi.
eline emeğine sağlıkıkkve ince düşüncenide ayrıca kutlarım abi
saygılar
sevgili yaşar bey ah dedirten ah bizim kadınlarımız dedirten dizelerinizin ve şiirin kahramanına saygılarımı gönderiyorum..
ve tam da üzerine izninizle büyük şair nazım hikmet'i şimdi anmak istiyorum dizelerinde nasıl da güzel söylemiş
Ve kadınlar bizim kadınlarımız: korkunç ve mübarek elleri ince, küçük çeneleri, kocaman gözleriyle anamız, avradımız, yarimiz ve sanki hiç yaşanmamış gibi ölen ve soframızdaki yeri öküzümüzden sonra gelen ve dağlara kaçırıp uğrunda hapis yattığımız ve ekinde, tütünde, odunda ve pazardaki ve kara sabana koşulan ve ağıllarda ışıltısında yere saplı bıçakların oynak, ağır kalçaları ve zilleriyle bizim olan kadınlar, bizim kadınlarımız
tüm hemcinslerime nezdinizde buradan seslenmek isterim aflarına sığınarak ve haddim olmayarak
lütfen kıymetini bilelim sahip olduklarımızın ve değerlerimize sahip çıkalım hakkını verelim velhasıl kadın olmanın
teşekkürler şair dostum çok teşekkürler paylaşımınız için selam ve saygılar
Bu siiri atlayabilmis olmama sasiyorum . Kadinin toplumdaki sosyal statüsünü ve boyun egmeden insanlik haklarini kullandigi durumda , kader denilen cizginin nasil yolundan sapabildigini ayan beyan gösteren dizeller... Tebrikler ederim ...