Bir Vazgeçişin Fizibilitesi

bir de ne vardı biliyor musun

sana bakmak

denize bakmak kadar engin

ormana bakmak kadar huzurlu

su içmek kadar doyumsuzdu doğaldı 

çünkü 

yemek içmek

nefes almak kadar lazımdın bana

elmacık kemiklerinden süzülen

hüzünlü türküler akardı dudaklarından

öpesim gelirdi

soluğun gülüşün sesin bir yana

mest eden bir ahengi vardı elmacık kemiklerinin

- benden başkasının göremeyeceği ahengi

sana baktıkça dururdu dünya

dururdu zaman

kör ederdi bal rengi gözlerin gözlerimi

sen bir şeyler anlatırdın

ben sana bakardım

bakardım

bakardım

bakardım da

donakalırdım hep

çünkü bitmezdin hiç

bitmeyen bir endamın vardı bende

- ki hep öylesin bende

ve itiraf ediyorum

sen anlattıkça

duymazdım bile seni

belki komikti anlattıkların

belki acı anılardı

ama

ne söylediklerin umurumdaydı

ne acı anıların 

sen anlattıkça yüzünün şeklini alırdı yüzüm

sen gülüyorsan gülüyor 

yüzün asılıyorsa

düşüyordu suratım bilmeden

sen karşımdaydın

aynı yerdeydik

aynı çatı altında karşımda

bir arada yan yana 

sana bakıyordum seni görebiliyordum ya

yeterdi bana 

hani bazen diyorum ki

yan yana olsaydık keşke yine

şimdi şu anda

eve evet yan yana olsaydık keşke yine dediğim o anda

sen göğe bir tutam yıldız iliştirseydin gecenin o vakti 

gözü kamaşsaydı ayın yine 

şöyle dünya gözüyle göz göze

rakı içseydik mesela karşılıklı 

sonra zil zurna sevişip uyuya kalsaydık

sabah olsaydı 

sonra apar topar sahile inseydik el ele

bulutlar grileşse

dansa kaldırsaydı denizi rüzgar 

deniz kıskanıp bizi daha da hırçınlaşsa

martılar sussaydı

gölgende kararsaydı güneş

sonra

sonra

az da olsa 

yaşadığımızı hatırlayıp öylesi günleri zaten diye

hatta hiç yaşamamaktan iyidir diye 

avutuyorum ümidimi

zaten yaşadıktı biz bunları 

bulutlar grileşmişti

dansa kaldırmıştı denizi rüzgar 

deniz kıskanmış bizi 

daha da hırçınlaşmıştı

ve kaçışmıştı martılar

gölgende kalmıştı güneş

hem de el ele gölgemiz düşerken sahile

unutmadın değil mi bunları 

çok güzeldik o günlerde 

hıı ne dersin çok güzeldik değil mi 

saçma sapan şeylere dakikalarca güler

kramplar girerdi karmıza 

dünya bizim için dönüyor zannederdik

ve işte sonra başka şeyler geliyor aklıma

nasıl anlatayım bilemiyorum

neyse 

yaşandı bitti hepsi

laf aramızda

kavga ettim kendimle hep unutmak için seni 

ama ne mümkün 

ve işte böyle böyle vazgeçtim

pes ettim sonra

cesaretim kırıldı hep

bir çocuğun kendini görmeyenleri

yok sayması gibi

vazgeçitim hayallerimden

- belki de senin hayallerinden bile

biliyorsun değil mi 

ne kin

ne hırs bu benimkisi

sadece 

ama 

sadece 

sonsuza dek kaybetme korkusunun travması 

unutamama ve umut kısır döngüsünün 

nüfus etmiş hali sadece

sende yapmışsındır illa bunu bilirsin - bilirim

bazen çok sevse de

vazgeçer

susmaya ve gitmeye mahkum eder insan kendini 

evet

hayallerinden de sevgisinden de vazgeçer

gerçek seven

sırf sevdiği için 

sevdiceği üzülmesin diye vazgeçer

korktu derler

kaçtı derler

yazıklar olsun derler

caymaz

yine de göze alıp her şeyi her kahrı 

bile bile vazgeçer seven 

çünkü bilir ki

ne korkmak

ne yenilgi

ne pes etmektir bu

ki

kim ne derse desin yürek işidir

bile bile ladestir 

bile isteye kendi sonunu hazırlamak

bir o kadar da intihar girişimidir gizli saklı bu 

ya da şöyle diyeyim

kimse görmesin diye

dudağında ayrılık şarkısı 

aşkın ayak izlerine basarak gitmek

kendi ipini kendi çekmektir vazgeçmek 

çünkü ister ki vazgeçti bilsin 

çünkü ister ki ümidini kessin 

geride kalan

çünkü 

vazgeçmek

ne seninle ne sensiz demenin

seni seviyorum ama

sana iyi gelmeyeceğim demenin

içi parçalayan çığlığıdır aşkın

- duyan olmaz

ve bunca zaman sonra anladım ki 

kendi halinde de yaşanır aşk

yaşarım da ilelebet

bir sahil kasabasında 

seni bekleyerek

çünkü 

yemek içmek

nefes almak kadar parçasıdır varlığın 

varlığımın

....