Yorgun

Yorgun ellerim, bedenim, gözlerim hatta sözlerim bile yorgun. Kendimden geçmeden önce derin bir soluk almaya ihtiyacım var anlayacağın.

Içimde terk edilmişliklerimden yeni bir krallık yükseliyor. Görkemli bir final için, ne de acıklı bir son yazılıyor...

Hadi yazanın bileğine kuvvet....

Inanmayacaksın bilirim şu halimi görünce ama daha öncede gitmelerim oldu sürüsüne...adını koymaktan korktuğum ne karabasanlar büyüttüm tenimde. 

Gecelerimi esir alan, nefesimi bana düşman eden, beni korkularla saran hisleri çürüttüm göğsümde...

Ama öğrendim ya sonunda onları bile sevmeyi. Düşündükçe hak verdim hatta aslında niyetleri bile kötü değildi...

Kendi zihnimdi, onları bile kötü yapan, kendi çıkmazlarımdı bedenimi kilitli tutan.

Çıkmayan sesimle, haraket edemeyen bedenimle, boşuna verilmiş bir savaştı gecelerimi böyle esir alan.

Seslensem gideceklerdi sanki ama ben hiçbir zaman cesaret edemedim söylemeye isimlerini.ilk başta korkudan, sonradan alışkanlıktan...istemedim gitmelerini.

Dedim kendi kendime; bunlar hep kimsesizliğin bedeli.

Çekenin yüreğine kuvvet gerek belli ki...

Şimdi düşündükçe eskimiş korkularımı kendime gülüyorum.

insan büyüdükçe acıları da büyüyormuş, artık daha iyi anlıyorum.

Şimdi yanıp tutuşsa içimde kalan viran evler, üzülmem, uğraşmam, sadece izlerim keyif içinde ateşle verdikleri görkemli bitişi...

işin gerçeği; çoktan boş verdim gidenleri. 

Nasılsa kendi küllerimden yeniden yaratırım dedim kendimi...

Demiştim ya; ben büyüdükçe acılarım da büyüdü ama dayanmayı da öğrendi bu yürek. 

Yana yana sönmeyi de öğretirmiş anlayacağın insana kahpe felek....

E o zaman yakanların ateşine hürmet...