Günlerin Renginin Değiştiği Zaman

Usulca gözlerini yummuştu tanrı

Günlerin rengi değiştiği zaman

İşte o zamandı

Göğün en mavisi karardı

Rüzgarın en delisi sustu birden

Altın sarısı buğdaylar

Gözlerin bakarken yorulduğu o kocaman tarlalar

Rüzgarla dans etmiyordu artık

Taş kesilmiş gibi

Taşı bile kıracak kadar sertleşmiş bir anıt gibi

Hiçliğin ortasında öylece dikiliyorlardı

Oysa

Yolculuğumun en güzel manzarasıydı

Güneşi gördüğümü sanmıştım

Gözbebeklerimde sarının ve kızılın muhteşemliği

Oracıkta canımı bırakmaya razıydım

İlk kez

Sonsuzluğu hissetmiştim

İlk kez keşkelerimden kurtulmaya bu kadar yaklaşmıştım

Ama

Birden rengi değişti her şeyin

Ölü bir kuş fısıldadı kulağıma

Dedi ki tanrı ayrıldı aramızdan 

Yanaklarımdan çağlayan bir nehir

Kalbimde büyüyen kocaman bir orman oldu hüznüm

Ormanın içinde devrilen yüzyıllık bir çınar gibi

Çatırtılarla toprağa yüzükoyun seriliverdim

Umut

Umut bu defa yeterli gelmeyecekti bana

Biliyordum

İçimdeki boşluğun acısını dindirecek

Beni yaşamaya ikna edecek hiç bir şey bırakmamıştı tanrı giderken ardından

En büyük günah sahipsiz kaldı

Tıpkı benim gibi

Tıpkı göğün mavisi

Rüzgarın sesi gibi

Sahipsiz ve anlamsız kaldı içimdeki yaşam

Karardı buğdayların içindeki güneş

Toprağın altında bir fırtına koptu

Üzerindeyse usulca soldu sesler

Dayanamadım

Sanırım ilk kederim kesti bileklerini

Sonra acım

Sonra umutlarım

Sonrası

Sonrası pek bir bulanık hatırlamıyorum

Günlerin renginin değiştiği bir gündü

O günün rengi kırmızıydı

Kırmızı mahcup

Kırmızı kan kokuyordu

O günün rengi kan ağlıyordu kahrından 

Yüzü koyun devrildiğim yerden bile mavinin solmasını gördüm

Kuruyup çöle döndü her bir yeşil

Yok oluşlarının kokusunu ciğerlerime doldurdum

Tam bir kıyametti ortasında kaldığım

Toprağın çatırtısıyla saatlerce ağladım

Günlerin renginin değiştiği bir gündü

Adını kanayan bir kırmızdan alan bir gün

Neden diye sordum gökyüzüne 

Ölü bir çiçek fısıldadı kulağıma

Gözün aydın insanlık

Nihayet başardın 

Tanrı ayrıldı aramızdan