Ölüm İçin Duramayanlar

Olmuyor, bitiremiyorum nefesimi, her seferinde korkup tutunuyorum yaşama.

Desem ki sana;

Kendi boğazını sıkmak gibi...

Yetmeyince kendi başına yastığı bastırıp son nefesini almaya çalışmak gibi.

Hani gitmek istemek, ayakların kırılmışken...

Uçmak istemek, asla kanatların olmamışken...

Sanki ağlıyormuş da tanrı karşında çaresizce, yüzünü okşayıp acısını geçirmeye çalışmak kadar anlamsızca hatta...

Işte benim yaşama tutunma hallerim bu kadar saçma anlasana.

Hala anlamadıysan, o zaman...

Bir çukur kaz haydi, sonsuz gibi olsun ama derinliği, bolca da su dök balçığa dönsün teni, sonra at ne varsa içinde seni kemirip duran, haydi at ve becerebilirsen kapat üzerini.

Biter mi acılar...

Kurtulur mu dersin insan kendini yiyip bitiren tüm o geçmişten.

Sence....

Bu kadar kolay mı...

Olmuyor işte....

Ölmüyor ne kadar denesem de, çıkmıyor içimdeki acı.

Tut ki;

Sen uçmayı seçtin ben ise atlamayı. Olasılıkları çoğaltmak için değil miydi sonu başarısızlık olan onca sancı.

Sonunda ne sen uçabildin kanatlanıp gökyüzüne ne de ben düşebildim uçurumun en dibine. Sonsuz bir döngüye döndü yaşam ama her olasılığın sonu hep acıya çıktı.

Denedim inan...

Ölüm için duramadım...

Ama....

B

E

K

L

E

D

İ

M

.

.

.

Bekledim sonsuzlukta...

....................

Benden çok seneler önce aynı gün müydü dünyaya gelişin güzel bayan. Bir parça kağıt ve üzerine senin izlerini bırakacak şeyler yazmak mıydı tek derdin.

Ve muhtemelen anlayınca nasıl da çirkinleştiğini paylaşılan yalnızlığın, elinde sana ait olanı koruma çabasıydı hayattan vazgeçmiş gözüken hallerinin sebebi.

“Ölüm için duramadığımdan

O benim için durdu kibarca

Faytonda ikimiz vardık

Ve ölümsüzlük yalnızca.”

Emily Dickinson