Bir Hazan Mevsimi Misâli Hayat

Ne çok küflet yorgunu küçük kalbim

Hangi günün ışığına tuttuysam

yüzümün ay ışığını

Ellerin saçakları battı yüreğime

Hayat ateş miydi

Zaman su muydu

Ah annem bilemedim!

Güneş hep çiçek açmadı mı gökyüzüne

Bak çocukluğumun yaprakları bir, bir dökülür nasırlı avuçlarıma

Ah bağrımda yediveren güller

Yosunlu mavisine denizler

Gün'ay gecenin karanlığında teneşir

Gözlerimde yakamoz, bağrımda hüzüni makam

Hangi şiir havası oksijen olur nefesime

Kör olası kalbim, dört mevsim güz gülleriymiş meğer.

Bir hazan yaprağı misâli savruldu ömrüm.

Ben Zara

Sesimi bağışlıyorum künyesi bozulmamış hayatın gülüşüne

Ben Zara

Uzanıyor ellerim Mağrip'ten Mışrak'ın efsuni güllerine 

Unutulmasın

Unutulmasın

Dilsiz ezgiyim çocukların gülüşünde

Ahh ağrım benim

 Hasret bıraktığın gözlerinden öperim