Savaş Tanrıları

Benim adım kimsesiz

Benim adım bile sessiz

Benim adım silinen üzgün bir ruhun gölgesi gibi belirsiz

Yokluğumdan eksiliyorum

Yeni bir ben olarak doğsam bile her gece

Ölü bir ben ile uyanıyorum her güne

İçim karanlık

İçim terk edilmiş bir harabe gibi çatlamış anılarla dolu sadece

Sesim bile yok farkındayım

Yine de ben her gece

Hiç tanımadığım bir yabancının düşlerinden çaldığım

Onun çok iyi bildiği

Ama

Benim hiç bilmediğim dillerde şarkılar söylüyorum geceye

Unutursa diyorum gördüklerini

Belki biraz acısı geçer de yıldızlarını yine yakar üzerimizde

Karanlık artık dünya

Hem de dipsiz bir karanlık

Bir adım ötesini goremezken

Kanatlarına kan sıçramış

Martılara özenir oldu gözlerim

Geleceğe dair hayaller kurmak istedim ama

Gelecek sadece ateş ve külden ibaretken

İyiye dair hiçbir şey düşleyemedim

Bu ateş

Bu kül

Bunca çamur arasında

Unutuyorum yüzümü

Unutuyorum yüzlerini

Farkındayım giderek siliniyorum kendimden

Tıpkı diğerlerinin isimlerinin unutulup sadece diğerleri olduğu gibi

Çoktan kabullendiğim bu yenilgi için bir bahanem yok

Oysa

Karanlık kuyularda saklamaya çalıştığım eksik cümlelerin artıkları bile benden daha mücadeleci

Hatta

Öyle bir çığlık doğuruyor ki iniltileri

O kör kuyular bile gizleyemeyecek belli ki gerçekleri

Böyle bir bilinmez ile başa çıkmak için ne yapılır

Yaşayanların dünyasında cevap veren yok

Ölülerin de çalındı zaten sesleri

Yine de hala ümidim var

Tanrı'nın ilahi kitabını ele geçirirsem

İşte o zaman soranlara söyleyeceğim tüm gerçekleri

Ciğerlerim yırtılana kadar bağıracağım

Dünyanın ayak basılmış her karış toprağını kanla yıkandınız

Ve

Tüm insanlık tarihi boyunca yaptığınız her kötülükle cehenneme giden yola bir taş daha eklediniz

Hadi gözünüz aydın

Kıyamet gibi bir kutlamayı çoktan hak ettiniz

Daha neyi bekliyorsunuz durmak için

Farkında mısınız

Silahlı postallarınız rahatsız ediyor yere düşenleri

Kimsesiz ruhları acımadan eziyorsunuz

Ne oldu

Neden beni duymuyorsunuz artık

Duyulmayacak kadar mı silindi varlığınızdan varlığım

Sizin için bir cesetten mi ibaretim sadece

Madem benim de üzerime toprak atacaksınız

Tamam o zaman

Bedenimi kimsesizlerin uyuduğu mezarlığa atın öylece

Zaten iyi niyetli olsa bile

Sahte dualarınıza minnet duyacak halde değilim

Vazifem büyük

Toprağı terk edilmiş

İsmi cismi belirsiz

Kimi kimsesi olmayanların gözlerini öpüp

Ruhlarındaki acıları içime çekeceğim

Yamaları yamasız yerlerinden daha fazla olan eskimiş bir üniforma üzerinde

Deliklerinden sağanak yağan bir miğfer başında

Bir tutam huzur avuçlarına

Biraz da merhem parçalanmış yaralarına

Gözleri

Gözleri ise artık özgür

Martıların kızıla boyanmış kanatlarına tutunup Ayak izi olmayan uzak diyarlara gitti nihayetinde