Uyumalıyım Anne

Çok yoruldum anne

Yorgunluğumun bir adı yok

Koşmadım, çalışmadım, yaşamadım

Harlanmış çocukluğumun ardından yaşama akmadım


Yaralarım artık eskisi gibi acımıyor anne

Ruhumda kapkara, talihsiz bir nasır

Sevdiklerimi özlemiyorum artık

Ruhları ölmüş, ötelerde gömülmüş


Dünyanın rengi solmuş anne

Yalnız sığınaklarımın betonu gibi soluk, gri

Beyazlara sığınıyorum eski günlerden

Beyazlar bile karanlık, boğuluyorum


Kuşlar var kör penceremde anne

Onlar dahi küsmüş bana

Düşmanın en zoru sevilen, yenilmez

Ruhumu çatırdatırcasına vurur, anlamaz


Çok soğuk bir yangınım var anne

Yanıyorum, üşüyorum

Işık arıyorum suya benzer

Su bile ateş akıyor üzerime


Düşmem gerek artık anne

Ayaktalığımın bir hastalığı var

Rüzgarın dahi gücü yetmiyor

Sallanmıyor bu taştan hayalet


Dizine yatmalıyım anne

Bir asır ağlamalıyım

Eceli artık gamdan saymalıyım

Uyumalıyım anne, uyumalıyım

02 Mart 2024 12 şiiri var.
Yorumlar (3)
  • 8 ay önce

    İçime dokunan bir şiir okudum yüreğin dert görmesin hocam.

  • Varlıkta ve yoklukta hep dualarıyla bizimle olan annelerimiz. Allah onları başımızdan eksik etmesin. Kutlarım Mert bey.

  • Evet buhranlı zamanlarda ana kucağından sığınılacak daha güvenli bir liman yok.Yatalarınız artık acımıyorsa acıya alışmışsınız demektir. Ne güzel... Tebrik ve selamlarımla.