Bırak Dağınık Kalsın

Devrildi gözlerimin önünde başı dumanlı dağların boyu posu...

Gitme demiştim ben sana..

Giden getirir ardından kabuslu uykuları.

Artık güleç bile değil yüzüm. Dudaklarım birbirine düşman iki azgın köpek gibi.

Ne kadar kanarsam...anla işte, sanki o kadar iyi.

Bak yollar da kapandı devrilen dağların yüzünden. Şimdiden unuttum ardında ne vardı. İnsanın hatıralarını sis kaplar mı..

-Kaplarmış-

Giderek siliniyor gözlerimden geçmişin sırtlandıkları.

Sevinçle zil çalan eteklerinin ucu var ya...onlara da taş bağladım. Savurgan rüzgarlar bile pes etti, havalandıramıyor artık ne saçlarımı ne de eteklerinin uçlarını. Aslında ben böyle değildim ama...

Devrildi ya dağlar, toz olmasın diye de sıkıca kapattım camları, kapıları.

Belki bir çalı süpürgesi bulsaydım...

Kim bilir..biraz çekidüzen verebilirdim evime.

Belki yüreğim dayansaydı, gömebilirdim bahçedeki ölmeye yüz tutmuş çiçekleri saksının içine.

Hatta belki biraz umudum kalsaydı inan saksıya ektiğim o çiçekleri sulardım bile.

Ama bugün de hiç halim yok..

En iyisi bırak dağınık kalsın her şey yerli yerinde.