O Şey

Ne zaman o "şeye" dönmüştüm tam olarak hatırlamıyorum. Sanırım kendi soyut dünyasında canı sıkılan acılarımın ensemde ürpertici bir histen öteye geçme isteğiyle başladı her şey.

Acılarım tüm bedenimde görebileceğim izler bırakırken, ben bu gidişatın korkusuyla bir şeyler yapmaya karar verince, şimdi başıma gelen şeylerin olması için olanak sağlamıştım farkında olmadan.

Önce ipini koparan zihnime bir şeyler yapmalıydım. Bu sebeple birçok şeyi düşünmemesi için onu uyutmaya başladım.

Düşünme denen eylemin yaratıcı sonuçlarını biliyordum çünkü. Kafamın içini yakan alevlerin artık fiziksel dünyaya taşınması ve bedenimde izler bırakmaya başlaması da bu sebepten olmuştu ya...

Öyle çok çabaladım ki -o an en doğru seçim bu gibi gelmişti- uzun uğraşlar sonunda kafamın içindeki düşünceler giderek silinmeye başladı. Nihayet bir gün sabah uyanıp hatırlamakta zorlandığım bir rüya gibi bölük pörçük, anlamsız, istesem de anlatamayacağım bir şeye dönüştü.

Artık ne zaman ağzımı açsam sanki yerçekimi sadece sesim için özel bir basınç uyguluyor gibi tüm söylemeye çalıştıklarımı ezip geçti. Ağzımdan çıkan her şey anlamsız iniltilerden başka bir şey olamadı.

Kendimi zorlasam da hiçbir şey değişmedi anladım ki artık çok geç kalmıştım...beynimde yanıp sönen anlamsız ve hiçbir şeye ait olmayan parçalarla baş başa kaldım.

Artık cümlelerimin her öznesi "şey"olmuştu. Bir şeyler söylerken de söylediğim o şeyler sadece anlamsız bir şeyler olabildi.

Nihayetinde hiçbir şey hissedemez hale gelince ya da hissettiğim o şeyin ne oldugunu bile bilemeyecek hale geldiğimde artık elimde bunları değiştirebilecek hiçbir şey kalmadığını da anladım.

Kendimi bir şeyler yapmaya ikna etmeye çalışsam da her seferinde başka bir şeyler yoluma çıktı ve ben bir türlü istediğim o şeyi yapamadım.

Soranlara da hiçbir şey diyemedim.

"Sende bir şey var sanki" dediler...

evet haklıydılar ama zaten beni bu hale getiren de artık o şeyden başka bir şeye sahip olmayışımdı.

Artık yaptığım her şey, söylediğim her şey, gördüğüm her şey, hissettiğim her şey sadece bir "şeydi"işte.

Adı yoktu , tarifi yoktu....öznesi, yüklemi, sıfatı...her şeyi...sadece bilmediğim o "şeydi"..

Şeyden öteye gidemedi o gün bu gündür hiçbir şeyim....

Çok geç kalınmış bir zamandan size bir uyarı yapabilecek olsam. O şeyler sizi de ele geçirmeden bir şeyler yapın derdim.

Kendinizi o "şeyin" ele geçirmesine izin vermeyin. İçinizde kalan her şey için mücadele edin. İçinizde hiçbir şey kalmayana kadar beklemeyin.

Şimdi size bir şeyler yapın diyorum ama o yapılması gereken "şey" ne, ben de bilmiyorum. Çünkü benim söyleyecek hiçbir şeyin kalmadı. Sadece o "şey" sizi ele geçirmeden bir şeyler yapmanız gerektiğini biliyorum.

Zaten size bir şeyler söylemek istesem de yerçekimi izin vermez. Bir inilti gibi çıkar sesim sonunda siz de hiçbir sey anlamazsınız...

"Bir şeyler duydum sanki" der geçersiniz...

O "şey" neyse artık...