Tozlu Duygular

affet

uzun süredir tozunu almadığım duygularım var

uzun süredir yüzleşmeye korktuğum yalanlarım

çarpık yanlarım var içimde birbirinden ürken

yalanlarla harcadığım paramparça yıllarım

bilmezsin

üzerime en son örttüğüm gökyüzünün güneşi yoktu

zifiri bir karanlığa mahkum edilmiş suskun yıldızları vardı

ninnisinden alıkonulmuş bulutlarla

umuda yasaklı rüyalara gebeydi benim uykularım 

ama

olabildiğince benimdi

olabildiğince bendi işte

bilmem anlar mısın

kırgın

yoldan çıkmış

en hafif dürtüsel hareketle

arsızca yaşamaya sarılan

ve

her sarılışta yine eline yüzüne bulaştıran

sonra hep içine ağlayan

kısacası

bendi işte

öylece sokulup kaldığı karanlığı evi sanan 

ruhuma yapışmış inanışlarımla donanmış benim saklı sıfatım 

biliyorum hatalıyım

soru sormayı öyle çok sevdim ki

uzun zamandır cevapların anlamını unuttum

oysa

bir durup derin bir nefes alsaydım

belki

nihayet gözümde asılı bıraktığım o yaşı akıtacaktım

ama

yine

ama işte yine

yapamazdım

çünkü

ben kilitli kapılar ardında

anahtar deliğinden

gökyüzüne bakmaya çalışmakla çokça meşguldüm

şimdi yine arsız

ama bir o kadar da pişmanlık içindeyken

gözlerimi açıp

gözlerinin içine

hak ettiği gibi nasıl bakacağım

git desem de sana

aslında

kal demek istiyorum

bir umut işte

umuyorum sen de biliyorsundur 

keşke

zaman doğru aksaydı

ve

ben söylemeden

sen beni anlasaydın

ama

üzgünüm

olabilecek en doğru veda cümlesi buydu

sonuçta

kendimi birden bire kendine geri getirip de

daha iyisini yapamazdım

onun için

ne kadar büyük bir istek olsa da

beni affetmem için sana yalvarıyorum

ben hala

anahtar deliğinden gökyüzünü görmeye çalışan bir deliyim 

belki de

ama

unutma lütfen 

seni çok seviyorum

bunu bil yeter 

İnan bana 

çünkü 

ben bunu bilmen umuduyla 

o zifiri karanlığa katlanıyorum