2 Kişiden Voltran Mı Olur

Içimdeki  ikilemlerin hükümdarlığından kurtulmalıyım. 

Bir insan ne kadar dayanır ki sürekli cevapsızlıklarıyla boğuşmaya? 

En büyük düşmanı yine ben miyim? kendimin. Kimse beni böyle bir çaresizlikle sınayamadı sanki tüm hayatım boyunca.

Yok, yok anladım sonunda. Hata ben de olmalı hatta olmak zorunda, yoksa evrende her bir molekülden intikam almam gerekcek sonunda. 

Bunca manyaklık arasında kendimi iyi hissetmeye çalışacağım, ama cevap yok...  Biri söylese bari ben de bilseydim hatta. 

Çok gülersem başıma kesin bir şey gelecek manyaklığı benim bile iliklerime işlemişken, nasıl başaracaktım gerçekten mutlu olmayı.

Artık kendimi sevmelerim bile istemsiz bir tokatlama ile sonlanıyor. Sonra yine kendime manyak mısın!!! sorusunu sorarken buluyorum...

"Düştüm be rapunzel saçların bile beni taşıyamadı....düştüm yine ben bir boşluğa "

Kesin bu işte başka işler var. Bu kadar mükemmel bir işkence yöntemini ben bulmuş olamam. Hayatımda hiçbir zaman böyle bir denge kuracak zekaya sahip olmadım ki. Olsam, basit insan dengemi kurardım. Şu içimde bitmeyen  ikilemleri ellerimle boğup suya atardım. Sonra misss...uzat ayakları gönlümün çayırlarında bak keyfine...

Yok ama nerede...kim kaybetmis ben bulacağım. Hatta keşke biri kaybetse, ben bulsaydım.

Komşudan mı istesem...Ben de hiç akıl sağlığı kalmadı sevgili komşum, varsa bir tutam rica etsem...

"Ah dost ahhh..Şimdi olsan bir sen anlardın  beni...ama sen hiç olmadın eeee haliyle anlayamazsın...peki ben kime anlatacağım. 

Iç ses gel buraya kaçma!!!"

-Kabahat sende..Evet sende.

-Ben ne yaptım yahu...dedi iç ses...

Sen değil yahu, ben dış seslere diyorum bu sefer...

Sömürdünüz durdunuz beni sürekli, istediniz, sürekli zorladınız... 

Eee ne bekliyordunuz sonunda akıl sağlığı yerinde bir birey olmamı mı??? 

Yok dedim,  yemin ettim ama inanmadınız. Aldınız aldınız ve aldınız...

Kenarda, köşede bir şeyler kalmıştır diye sirkeleyip durdunuz aklımı. 

Oysa ki kefenlik bile akıl sağlığı saklamamıştım kendime...

inanmadınız. 

Deliliğime bile bir aklî bedel biçtiniz...

Lan doymadı be gözünüz...

Yediniz bitirdiniz beni...

Şimdi arkamdan oluşacak derin dedikodusal tufandan çekinmesem çekeceğim ipimi ama cesaret edemiyorum.

Zaten anlatırken bile dinlemiyordunuz birde ortalarda olmazsam eyvah diyorum.

"Ahhh anam ahhh ...bir sen anlardın beni ama ben olmazsam beni da yanlış anlatırlar sana biliyorum."

Geldiğim noktada dımdızlak kaldım ya...elde yok, avuç yok, dert çok , seçenek yok...eski akıllı zamanlardan kaldı bir iç ses, yuvarlanıp gidiyoruz kendi içimizde. 

"Ahhh be iki kişi voltranı nasıl oluşturacağız...kaldık  bir kafa içinde iki baldırı çıplak."

Neyse be iç ses sen konuş az ben dinleyeyim...bana kendimden bahset, bahset ki hatırlayayım...

"Amma gürültü yaptınız beee diye duvara vurdu- yan ses-"

Susssssstuk.

Dedik bugünlük bu kadar yeter...