İç Savaş

bağdaş kurup kanepeye
bağlayıp kollarımı dirseklerimden birbirinin üstüne


oturmuş


ya otomobillerin çamurlu tekerlerine
ya yoldan geçenlerin ispanyol paçalarına
ya mini etekli hatunların baldırlarına bakıyordum
bodrum kat penceremden


bir uğultu ki sormayın gitsin


ökçe
koşuşturma
konuşma
bağrışma
motor
kamyon
egzoz
korna
eskici
işportacı
milli piyangocu


kuş ve çocuk sesleri hariç
ne ararsanız var yani


sonra kesildi sesler
birden bire kesildi nedense
ansızın silindi yok oldu pencere


kayboldu şehir
kayboldu gürültü
sır oldu uğultu


ürktüm


irkildim


anlam veremedim derdim de kendimde değildim


...


hücummm


hücummmm


yok edinn


katledinnn


sağ komayın hiçbirini


kalmasın kimse geriii


diye bağırıyordu
kaybetmelerimin anlı şanlı generali ceberut


...


savulunnnn


savurunnnnnn


gebertinn


silin


süpürünnn


ezip geçin hepsiniii


diye haykırıyordu karşı taraftan
korkularımın başkumandanı cebbar


...


az ötede
kızılderili tamtamlarını dövüyordu mankurtlar
tamtam tamtam tamtamtam diye uluya uluya


karşılarında mehteran
olduğu yerde uygun adım sayıyordu
sağa sola sol sağ


beride
dizlerine vura vura
ağıt yakan analar vardı


...


öyle paranoyak bir isyan peydahlanmıştıki içimde
öyle depresif öyle agresif
öyle şemalsiz bir isyan peydahlanmıştıki


anlatamam


sanki
fetva almışlar gibi
sanki
ben size taarruz emretmiyorum
ölmeyi emrediyorum
diye emir almışlar gibi
mavi gözlü devden
koşuyorlardı bordo sancak ellerinde


...


ata yadigarı köstekli saat misali
dişliyordu ruhumu tereddüt


nineden kalma ninni gibi
cılız bir bebeyi emzirir gibi
kuşatıyordu ruhumu
çizik plak misali cızırtıyla kahır


...


içimde kübist bir kabartma
içimde sürrealist bir boğuşma
içimde militarist bir gövde gösterisi
içimde mitolojik bir kıyım


...


içimde
trablus'a komşu
malazgirt'ten beri
zeytindağı'ndan içre
malabadi köprüsünden aşşağı
sina'dan yukarı cenk
- viyana'yı dahil etmiyorum bile


böyle savaş görülmemişti hiç
yazmamıştı tarih


zapta geçmemişti vakanüvisler
böylesi vahşeti


varın siz düşünün gayrı gerisini


...


allah allah nidalarıyla cenge girişmişti
içimin cengaver neferleri


deşip geçiyorlardı birbirlerini
pehhh


tayyareler balıklama dalıyordu gövdeme
örse yatırıp birbirlerini eziyordu gürzler gülleler
şarapneller fışkırıyordu kaburgamdan


ıslık çalıyordu
kamburuma saplanan oklar mızraklar


uçuşuyordu havada
metal sesleri
patlamalar
kıvılcımlar


dört bir yanıma dağılmıştı
kopuşmuş uzuvlar
feryatlar
figanlar
ah'lar
ah yandım anam'lar


...


ne kargaşa
ne karmaşa ama of


o'dan sonra
ne kadar çok "f" eklersem ekleyeyim
yetmezdi yani anlatmaya


yaşanmadan anlaşılmazdı yani


...


ortalık toz duman
ortalık kan revan
ortalık sırılsıklam terdi


sırr

rıll

sıkk

lamm


terrdi ortalık


off


...


bağıra çağıra
bozlak çığırıyordu azrail


bir elinde tırpan
bir elinde törpü


...


ne dedim


ne yaptım


ne ettimse ayıramadım


ayıptır dedim
günahtır dedim


siz kardeşsiniz
yarensiniz
yoldaşsınız siz dedim


yetmedi
işe yaramadı
aşkı
umudu
hayali
gözyaşını
açlığı
tokluğu
hepsinden önce yalnızlığı
mutluluğu pay ettik sizinle
yapmayın
etmeyin demem


dedim vallahi de dedim
billahi de dedim


dedim
dedim de
dinletemedim


ı ıı
cık
yok
yaramadı hiçbiri işe
duymadılar bile beni
inanın duymadılar dostlar


duymadılar
uğrunda savaşa girdikleri
bu ölüm orucu tutar gibi
şiir orucu
aşk orucu tutan beni


...


gerçi istesem
yıkardım bir sillede cenk meydanını


istesem yerle bir ederdim
bir üfürmeyle savaş otağlarını


istesem
bir fiskede darmadağın ederdim taburları


ama sustum


kabullendim öylece


sustum
çünkü yorgun
bitkin ve yeniktim


sustum
çünkü pes etmiştim


sustum
çünkü kendime söz geçiremezken
ne haddimeydi onlara emir vermek


son bir ümitle sığınmıştım sonuçta
bu bodrum katına


son


bir


ü


mit


le


...


tüm korkularım
tüm endişelerim
tüm utançlarım
hatta
tüm günahlarım seyrediyordu olan biteni


sanki birazdan sıra onalara gelecekmiş gibi
sanki evlerini eşkıya basmış da babaları alınmış
sanki evlerini jandarma basmış da babaları alınmış
dünyadan bi'haber bebeler gibi
seyrediyorlardı panikle
saklandıkları kanepenin altından olanları


ne ölen içimin şehit neferlerime
ne madalyasız
tek gözü körelmiş gazilerime
ne bombardıman altındaki karargahından
emirler yağdıran generallerime
ne delik deşik gövdeme acıdım
onlara acıdığım kadar


...


nasıl başardıysam bir ara
sürüne sürüne zar zor çekip kenara
zenciye boyayarak gizledim umudumu son anda
ölenlerin her eşyasının dağıtıldığı bu mecrada
konu komşudan sakındığım ananım eşarbı kokulu
karanfil bezeli perdenin ardına


yetmesem imdadına


yetmesem


offf


offff


offfff


ne siz sorun
ne ben diyeyim offffff


...


içim ceset torbası atlasıydı görseydiniz bir
gövdem kan çamurunda batık kadırga


gözyaşım sızıyordu etrafa saçılmış amforalardan


ne yazık


ne acı


ne elem


...


bilmiyorlardı ki


bendim oysa
bu çağlayan gibi içime içime akan kanın tek sebebi


kızamıyordum da onalara bu yüzden


sorsanız
hepsi siper etmişti kendilerini kendime


sorsanız
bildikleri tek ideolojiyi güdüyorlardı


o da uğrumda ölmekti


nasıl kızardım ki hem onlara
siz olsanız yerimde siz de kızamazdınız


kimse yapmamıştı böylesini çünkü
kimse parmağını bile kıpırdatmamıştı
benim için hiç


ne sansasyon


ne utanç


ne trajedi ama


...


sonra sessizlik oldu
silindi her şey her iz
kurudu birden bire her damla kan


sırra kadem bastı ordular


...


filizlendi bir kozalak fermanı sonra


uzaktan


çok uzaktan duyuyordum
silik soluk sesini


tiz mi tiz sesiyle
bağırıyordu tellal


şair öldü
öldü şair


tiz sükut eylene
tiz sulh eylene


tiz son verile
savaşa
şiire


ferman
yeni padişahındır

...


anlamıştım bittiğini savaşın
gerek kalmadığını savaşa
o anda


sıyrıldı kulaklarım
sustu kıyamet
huzura erdi ruhum


...


kurudu üç dilek ağacı sonra
kozasından arınıp yüceldi bir kelebek göğe
kanadı mat
kanadı yaralı


yeşerdi bir çıban şairin yığıldığı yerden


kurtlar etrafında istilada şimdi
bok böcekleri akbaba kesildi
solucanlar nöbette


...