İhtiyar ve Melankoli
tenhaya çekilmiş acısına tuz basmış uzanır ihtiyar
aklından geçer evveldir yapmak istediği o intihar
düşleri öyle peş peşe gelir ki kah üzülür kah sevinir
Öyle ki bir yaşar bir ölür ihtiyar zamanı böyle yitirir
Bir sevgili aradığı aklına gelmişti
onu o an bir gülmek alıvermişti
acınası haline döndü sonra gülmesi
yaşlanmıştı güçsüzdü çok kısa sürmüştü bu hale gelmesi
ağladı ağladı geçen çocukları genç kızları kadınları izledi ve adamları
ayağa kalkıp onların arasına daldı
Ama artık güçlü değildi adımları
yığıldı oracıkta yılların acısıyla
başına kalabalık üşüştü etrafı sarıldı beş on meraklıyla
Bir şeyim yok dedi kalkarım şimdi
İhtiyar bu acıya da tuz basmıştı
kendine yine tenhaya atıp kaçmıştı