Yıllanmış Yalnızlık

Saçlarıma kar yağmış sanki, üzerime yaşamadığım yılların yorgunluğu çökdü bile.

Yalnızlığımı dindirmesi için aldığım kuş, kaçmış bugün yarı açık penceremden, peşinden gidesim var.

Akıp giden zamanımın şırıltısınında uyuyorum.

Birde sakladığım sevgimi çıkarıyorum kutusundan.

Sarhoş oluyorum belki de yıllanmış yalnızlığımda.

Umudunu kesme diyorlar bana, perdelerim uçuşuyor.

Kulaklarım o kadar aşık ki sana bir çınlasa, diline düştüm diye umutlanıyor.

Dökülen kirpiklerimde bile dilemek seni...

Soğuyor ellerim, bir ürperti kucaklıyor bedenimi.

Bir mum yaksam ısınsam üşüyen alevde, 

umut mumum erimiş bütün mumlardan önce.

Açken gözlerim aydınlığa

şimdi ben neyi neyle yakayım, karanlığa ekmek banıyorken.