Hüzzama Mersiye

Güne bakan çiçekleri gibi, bulutlara tüneyen utangaç kumrulara benzerdin. Gözlerin, gömgök bir mavi gibi batardı kalbimin en ağrıyan yerine, üzülürdüm...

En çok o şehla bakışların yakardı canımı... Siyah önlüğün örgülü saçların, ökçesiz pabuçların, bir de kareli defterimin arka sayfasına kurşun kalemle yazdığım kurşuni dizeler, yüzüm kızarırdı utanırdım...

Şimdi, kalbimin en ücra yerinde saklı içli bir şiirsin... Gözlerimi kanatan sırlı aynaların arka yüzünde kalan çocukluğum gibi buruk bir yalnızlıksın. Soluk bir hazan yaprağına benzeyen kırık dökük kalbimde hicran makamı bir şarkısın...

Artık seni unuttum desem inanma! En çok ta annemin hüzün huzmesi yetim ninnilerine bezeli çocukluğumu özlüyorum. Bir de toprak bacalı evimizin avlusundaki akasya ağacını...