Bir Hüzün Tutkununun Saplantılı Algısı

külfeti hoşluğundan düştükçe

yokluğu içinde çoğalan bir hayata

rüzgarı eşikte sıkışıp kalmış

mavisini de kendi elleriyle ağartan hayaller eklenince

sonunda

kurumuş bir incir çekirdeğini doldurmaya bile razı hale gelmiştim

bir kolu sürekli yerinden çıkıp duran oyuncak bebekler gibiydi ruhum

tamamlamaya çalıştıkça eksik parçamı

sanki hiçbir zaman o bedene ait değilmiş gibi

tutunmaya çalıştığım her yerde yabancı kaldım

ve

ben her çaresiz denememde

bir bütün olmayınca yeniden

ağlayan o çocuğun iki hıçkırığı arasındaki sonsuzlukta öylece kalakaldım

tüm olanaksızlıkların olasıca hale gelmiş yenilgilerinde şaşkın

tüm açık yolların kapanası trafiğinde sıkkın

tüm kalabalıkların batasıca yalnızlığında mahkum kalmış gibi

bir hüzün tutkununun

saplantılı algısının ötesine de geçemedim

kısacası

sekteye uğramayan her taşın defalarca düştüğü baş

ya da

kuşların pislemek için yolunu gözlediği o saç gibi

şanssızlığımı da tabii ki hiçbir şansa yoramadım

şimdi sen söyle

bunca umutsuz cümlenin ardından

tut ki

güneşli bir cümle kurmak istesem

yaklaşan gri bulutlar

ve

kulakları sağır eden bu şimşekler için

nasıl bir kılıf bulmalıyım

ben hiç mi hiç bilemedim

külfeti hoşluğundan

hoşnutsuzluğu varlığımdan düştükçe hayatın

merak ediyorum tanrım

kendinden eksilmenin dibine ne zaman vuracağım