Rezber Yaşları

Belki yarını göremem

Rezber bilir beni

başımdan hüzün heybem düşmez

bilirsin, kelebekler çok y/aşamaz

şimdi sana dair özlemlerim öksüz

Leylakların boynu bükük

Öyle üşüyor ellerim, yüreğim

yangın içinde

tütüyor Ahıska Dağları hâr içinde

gözlerim vuslat

gönül hicrân

ki korkum yumulur gözlerim

göremem yeşil, mavi bahçem

solumsal acıdır seni anabilmek

Susturulmuş aşk yarası

törpülenmiş kelimeler dilin kıskacında

söğütlenir.

Özlemine

hasret dolu sarılı yamalı bohçam

üzerinde parmak izlerin duruyor hâlâ

içinde ezberini bozduğum

Rezber yaşlarıyla yazılmış kitaplarım

ceviz kabuğunda yaralı kalbim

adı konulmamış hikâyem

d/okunulmayan öksüz sevdam

Sen ağlama

hem yakışmaz dik duruşuna

bilirsin hayat bazen y/amaçsızdır

sancaksız vatan gibidir kendine.

Sen yine hayatı ciddiye alma

haydi gül biraz

Beni güzel hatırla adam

ne zaman bir kır çiçeği görsen

gözlerimdeki baharı hatırla.

Yüreğin cennetine armağan ederek  şiiri . . .

 Alacağım kalsın hayattan yarını.