İçim Dışıma Çıktığında
Bir ahım var içimde...yarar göğsümü tam ortasından...
Bilirim...
Gidemediğim tüm o yollar, beni beklemedi hiçbir zaman. Özlemek bana ait ve tek taraflı bir duyguydu içimde kanayan.
Durdum, öyle uzun zaman durdum ki olduğum yerde, durmak, benim için hediye gönderilmişti sanki tanrıdan.
Nedenlerimi düşünmedim değil…
Beklenen bir yolcu olmamanın rahatlığıydı belki de beni böyle yolumdan caydıran.
Ama...
Anladım ki, ancak hasrete yenik düşünce yola düşüyormuş insan.
Bir ahım var içimde...başı dağlarla yarışan...
Gerçeklerden uzak duruyor olabilirim ama kendi gerçekliğimden uzak değilim. Aksine tam ortasında dikildim hep yangınlarımın, alevin kalbindeydi kalbim, yine de kaçmadım, korkmadım, küle dönüşümü izledim uzaktan.
Bir ahım var içimde...içimi ölüm kelebekleriyle dolduran...
Acizliğe ait sanılan bu geri durmalarım, anlamı olmayan şeyler adına taviz vermek istememektendi, ama anlamadılar.
Anlamadılar ya beni, ne denir, hepinize yazıklar olsun!
Derdim, dedim de, ama o “yazıklar” kimseleri bulamadılar.
Bir ahım var içimde...heybesinde bir dolu küfür saklayan...
Kimseye ait değildi dünya.
Güya!
Ama yine de herkes kendine aitmiş gibi yaşamaktan geri durmadı. Hayal kırıklığı çiçek açtı her mevsim. Bir insan evladı da durup, bu çiçek neden güzel kokmuyor diye kendine sormadı.
Bir beklenti varsa eğer işin ucunda, en göze batanı sormakla başlamak gerekmez miydi.
En bariz olan, en çok inkar ettiğiniz, dedim. Baktım herkes birden sustu.
Ben de sustum…durduğum gibi uzun bir zaman sustum, konuşmalar anlamını yitirdiği zaman başlamıştım susmaya hatırlıyorum. Zor geldi başlarda öylece durup, hiçbir şey söylememek. Sonra sonra alıştım. Hatta zamanla inkar etmekten daha iyidir dedim cevap vermemek, ve böylece tüm cevaplarımı toprağa gömüp, iki damla yaş döktüm arlarından.
Bir ahım var içimde...yarasından akan irinden iblisler doğuran...
Artık...
Suskunluğumdan utanmıyorum. Susuyorsam benim bildiğim ve başkalarının bilmesinin bir anlam ifade etmediği sebeplerim vardır elbet.
Gitmiyorsam daha hasrete yenik düşmemişimdir.
Kim bilir…
Kalıyorsam, kalıyorsam da sizin dünyanızda halen, beklediğim bir şey var demektir.
Bir ahım var içimde...beklediği zamanını dolduran...
Bir ahım var içimde, tutamadığım. Yarılır göğsüm tam ortasından, saçılır saklı kelebekler etrafa, bir ahım var içimde başı dağların dorukları ile yarışır.
Bulutlarda saklanır hırçınlığı, ağız dolusu küfür heybesinde, öyle bir öfke saçılır ki dilinden beyazı bile kendinden utandırır.
Bir ahım var içimde,zincirlerinden kurtulan. iblisler doğurur yarasından akan irinden. Boşuna üflemeyin ılık nefesinizi üzerine, duayla geçmez sancısı, tenindeki zifir Tanrılara bile bulaşır..
Bir ahım var içimde, artık tutmak istemediğim.
O ahım ki, fısıldıyor kulağıma, beklenen zaman yaklaşmıştır.