Kırılmalar / Ağrı

temize çekilmek üzere unuttuğum
kimsesiz bir aşk’tı
saçlarına düğümlenen yağmurlar


çatlayan bir ömür bıraktın
kurak yalnızlığımın orta yerine
sen sustukça kendime kırılıyorum
ve bir demet gül bırakıyorum denize
ağıtlar döküyorum ardın sıra
sırf sen yaralarımı görme diye
gözlerimi artık kanatmıyorum

boşluğuma düşen gölgen gibi suskun
avuçlarıma biriken ismin kadar ağırdır
hazanıma süzülen solgun yakamozlar

gidişinle çoğalan yangınlarım var benim
dudaklarının izini taşımayan satırlarım
her veda kendine sürgündür aslında
gittin,
anladım.













... / 08.11.2012