Zombi Edebiyatı

Değeri azaldıkça

Ağırlığı artıyordu canıma yapışan ruhumun

Tırnaklarımla söküp çıkarmak istedim ciğerini

Kutsal bir yasayı çiğnemiş gibi

Taşa çevirdi tanrı beni

Ağırdım kendime

Daha da ağırlaştım

Ayaklarım toprağı

Parmaklarım kollarımı

Başım gövdemi

Bedenim hiçbir zerremi taşıyamaz oldu

Devrildim

Öyle bir devrildim ki

Yuvalarında huzurla uyuyan solucanların bile rüyalarını kabusa çevirdim

Bir ah daha yazıldı haneye

Bilmediğim

İşlemeyi akıl bile edemediğim yeni günahkarın altına da suretimi kazıttım

Özür dileyecektim elbet

İstemeden oldu diyecektim

Ama

Sesimi devrilirken ürküttüğüm kurtlar kemirdiği için

Hiçbir şey diyemedim

Dublaja ihtiyaç duyar gibi

İşaretlerle yaşıyordum artık hayatı

Cümlelerim alındığı gibi elimden

Yazmayı da beceremedim

O ağır parmaklarım beraberinde kollarımı da götürmüştü

Sanki çaresizliğin dünyadaki resmine karşılık hayata gelmiştim

Ne işim vardı ki halen hayatta

Ne işe yaracaktım bilemedim

Düğünden önce kıyılan nikah gibi

Cenazemden öncesinde toprağa verilmiş gibiydim

Dostlar alışverişte görsün dedim

Dostlar geldi

ama

O dostlar gözlerimin içine baka baka helvamı kavurdu

Hep beraber yedik

Hiç kimseden çıt bile çıkmadı

Şapırtılar arasında gözlerimi diğer aleme çevirdim

Anlayacağınız

Bir zombiden halliceyim bu aralar

Sorsan yaşıyorum

Dokunsan

O dokunanların etlerini ısırmak istiyor acılarım

İnsanın duyguları acıkır mı demeyin

O hainlerin karnını doyursan da gözlerini asla doyuramazsın