Yefes

Y...'den 

Yaşamın ağırlığı uykusuz kalmış

Güneşe, kara bulutları gözlük olarak takmıştı rüzgarlar

Ve dünyanın yanaklarından kor gibi akmıştı bir garibin gözyaşı

Tanrı utanmıştı kendine inananlardan

Bir bebek parçalanmıştı en çok Allah diyen ağızların dişlerinde

Kuduz kurtlar, kuduz köpekler, kuduz padişahlar, kuduz şeyhler, kuduz başkanlar...

Uluyarak saldırıyordu insanlığın en masum kıblesine

Tapınaklardaki ezanlar, çanlar, davullar, neyler...

Şeytanı da utandırmıştı şeytanlığından

Tanrı utanmış, Şeytan utanmış, Azrail utanmıştı

Ancak utanmıyordu kötü ve yalancı insanlar

Ve şairler başkaldırdı eski inançlara

Parçalanmış bebeklerin kanıyla yazmaya başladılar en kutsal şiirleri

O şiiri okuyan hacılar terk ettiler dinleri, döndüler yolculuklarından geriye

Ve güneşin önünden çekildi kara bulutlar.

Güzelce gülümsedi yeniden ağaçlar, çimenler, akledebilen güzel insanlar...

Dua etmeyi bıraktı o günden sonra dünyadakiler

Yine de eski alışkanlıklarını bırakamadılar

Ulu şairlerin mezarlıklarında yeni şiirlerini fısıldamaya başladı cahil insanlar

Yine kattılar sözlerine Tanrıyı, Allahı…

Dediler, ağız alışkanlığı: Tanrı yazdırmasaydı yazamazdı insanlar

Kan yine o kandı, cahillik taşıyordu nesilden nesile

Fark edince bunu mühendisler, düşünürler, yeni şairler, akıllı insanlar...

Kansız insan üretmek için uğraş verdiler

İnsanın adıyla çıktılar yeni yola

Ve hep birlikte o malum besteyi çağırdılar

Görelim aşıklar neyler, neylerse güzel eyler...

Çıktık açık alınla yola diyerek

Kaf dağında yeni ülkelerini kurdular

Kansız, gözyaşsız, acısız ve kedersiz...

Ebediyeti genişleterek Yefes almaya başladılar.