Tünelin Ucundaki Işık

kerhanelerin camlarında parmaklık var mıdır acaba

ya da meyhanelerin umuma kapalı gizli odaları 

bir tül var mıdır  mesela güzelleştirebilecek ardından baktığım her manzarayı

ya da 

arasam bulur muydum dersin yarama ilaç olacak masalsı sonları 

umuda kapalı ama usulen açık bir gökyüzü altında 

mucizelerden uzak kalmış bir sokak ortasında düşünürken bu saçmalıkları  

hırçın yağmurlar altında ölmüş bir kaldırım taşı gördüm  

kendimi unuttum o an 

ölümle üşüdüm ve sarsıldım..

hemem ufak bir saygı duruşuna geçip 

bir süre hareketsiz kaldım 

paçalarım bile bu hüzne ortak çıksın diye rezilce ıslattım

hatta olabildiğince suyunu çıkardım 

baktım

ellerimde soğuktan buz tutmuş dualar

eğer ısıtabilirsem dedim nefesimle 

hiç olmazsa ruhuna bir de amin yollarım

hohladım hohladım durdum...

ama başaramadım 

ağır geldi ölüm evime gittim

ben sırılsıklam 

o yalnızlıktan kupkuru

aynaya baktım

kenarında kendime not 

"gülümse"  

kandıramacaların en ağırıydı bu

tekrar edip durduğum yalanlarımın içinde en ağırı 

tutamadım daha fazla kendimi 

yüzüne tükürüp yalanları aynada ezdim

elimin kenarından sarkıyorken suratımın bir parçası 

soluk soluğa dışarı attım yine kendimi 

bir tünel arıyordum

ucunda ışık olan o meşhur tüneli 

en yakın çıkışın sanki az gerisindeyim

hissediyordum...

içimde yaşamın kırpıntısı 

"ha gayret" dedim kendime

bir adımlık daha güç toparlarsan bacaklarına 

başaracaksın belki de yağmurun sebebi sen olmayı 

ve

bu sefer de kaldırım taşları yapacak sana son saygı duasını

dünyanın çivisi var mıydı o an bilmem 

ya da havası dar olmayan bir mezar

onca sene  çözemedim de

o tek nefeste her şeyi nasıl çözdüm 

anlasam bile artık anlatamazdım

................

ışığı görüyordum 

tünelin ucundaki o meşhur ışığı

artık istesem bile geriye dönemezdim...