Aynasız Konuşmalar

Sağ yanım harap. Sol yanımda hiç ses yok.

Ben de çaresiz, seni boşluğa yazdım tanrım.

Gidişlerden daha fazla anlamı olmalı ayaklarımın. Telaşlı buluşmalar için de yürümeli. Albümdeki resmin özlemiyle, kalbimdeki gümbürtünün ritmine uyarak kendinden geçercesine koşmalı hatta. Yokluğa olmaz tüm yürümeler...terkediş olmamalı her gidişin istikameti.

Yoksa yürümenin ne anlamı kalır ki.

İçimdeki heyecanlar ne zaman terk etti beni. Ne zaman kopardılar ki kanatlarımı.

“Hüznüm büyük” diyecek oldum ama çoktan unuttum ağlamayı. Nasıldı titreyen dudaklarımın melodisi.

Tarifi hüzündür ama unuttuk “şükür” kendisini.

Rüyamda bir bilge yoktu.

Eğer deseydi “unutma sakın kendini” dikkate alırdım sözlerini. Şimdi böyle topraksız kalmış solucan gibi bulmazdım kendimi.

Aldırma işte;

Hedefini unutmuş bir serzeniş bendeki.

Tanrı’nın gölgesi var mı… bir sesi, yankısı, acısı…

Anlamadığım için mi bıraktı bana seslenmeyi. Ya da çok kirlendik diye mi algılayamadık o ilahi melodiyi.

Oysaki en düşmüş olanın dahi duymalıydı kulakları.

Demedi ama bana kimse, yeminle...

Bir telaşı olmalı ayakların, yoksa yoka basar tüm adımların. Yürümek olmaz içine düşülen eylem, olsa olsa debenelenmektir yaptığın anlamsız hareketlerin adı.

Sıradaki hamle ne...

Salınmalıyım belki de sadece.

Rüzgarım yeniden esinceye kadar.

Biraz mola veriyorum…

Desem de…

İnanma...

Sadece bahaneyle örtmeye çalışıyorum yapacağım saçmalıkları.