Kalış

solarken kendine eğilen çiçekler gibiyim

sorma nasıl kurtulur dalgalardan gemiler

aklım ermez benim kaldırma kuvvetine falan

kalbime ağır geldiğinden beri bu yokluk dedikleri

yatağından kaldırabilir mi hiç rüzgar nehirleri

aşk da öyle, kıvrıldı sana doğru dağları deşip

öyle ya başka nasıl oluşacak bu ruh uçurumları

bir tespih ipine boncuk yerine dizdim sevgilim 

icat ettiğim bütün intiharları

frekansı bozuk bir radyo kanalından aldım hüznü

sesimi bıçaklayan gecenin bir yarısında

yüzünün aldığı şekilleri aklımda tutamasam da

unutur mu hiç yıldırımların çarptığı ağaçlar

ne niçin yandığını

ah bitmek var, sonlar var sonunda gelecek olan

düşünmedim asla 

o mevsim hiç bitmeyecek gibi geldi sen gülüşünce

inandıramadım kendimden başkasına  düş perilerini

sonra işte payıma düştü o kalmak dedikleri

ve kalmak

bir atın koşarken ölmesi gibi bir şeydi.