Kortekste Rövoşata

getto sokakları

sonbaharda ölü renge bürünürken

anlaşılması güç bir nedenle

bir kefen içinde soğuduğum

ve şişmeye başladığım hissi

çivitli evin penceresine yansıyor

meşgule

vererecek korkusuyla

her sabah

köşesinden geçiyorum

diyagonal adımlarla

en sevdiğim evin

geçiş izni bakışlar

ve yüzündeki edayla

güncelleniyorum her sabah

"günaydın"

geçiyor gözlerinde alt yazı

"çok özledim dün sabahtan bu yana"

clark çekmeyi

bilmiyorum henüz

"günaydın" diyorum

kızaran bir yanakla

diri tutmaya

yetiyor ilk göz teması

yirmi adım sonra

zay'oluyor endişe köşebaşında

mektuplar yazıyorum öğle yemeğinde

sabah verme gayesiyle

haftasonu bi kahve içebilir miyiz?

ciddi biri yoktur umarım hayatında!?

adın ne sahi?

sahipsizim

sahiplenmekten korkma!

vesaire

ve benzeri

ve daha bir sürü zırva

akşam çöküyor umuda

sokak lambasında

perde tadilatta oluyor

o saatlerde

yine de

bir ümit utangaçlığımda

şişman kadın 

çoktan çıkmış oluyor geçerken

kapkara bir perde

camın dudaklarında

sabah olacak diyorum yine

bir kelebek

gülümseyecek yanağında

mektubu veremeyeceğim aşikar

o yazana dek

akut utangaçlığıma

seviyor biliyorum

istiyorum ben de

ya o düşecek camdan birgün

ya ben tökezleyip

vuslat çukuruna